دعا برای ازدواج دختران کارخانه
از کتاب “شگفتی های مهتاب”
به قلم عارف ربانی، هنرمند و نویسنده صاحبدل
یعقوب قمری شریف آبادی
سال 1343 در کارخانه اطلس بافت شهر ری کار می کردم. اوایل مرا در قسمتی به کار گرفتند که دخترهای جوان زیادی در آنجا کار می نمودند. من جوانی ورزشکار و مجرد بودم و هیچ سنخیتی با حال و هوای آنها نداشتم. پس از مدتی، آهسته آهسته به سمت من گرایش پیدا کردند؛ ولی من علاقه ای به آنها نشان نمی دادم؛ تا اینکه یکی از دخترخانم ها سخت مرا در فشار علاقه خود قرار داد و من در این گونه مسائل، بسیار خجالتی بودم و بیشتر سکوت می کردم. کار به جایی رسیده بود که هر طرف می رفتم، او سریع جلوی من حاضر می شد. می خواست با آن ترفندها و عشوه های چشم و ابرو، مرا به سوی خودش جذب کند؛ اما من تنها از روی دلسوزی، به او توجه می کردم و دلم نه فقط برای او، بلکه برای همه دخترهای جوان آن قسمتی که کار می کردیم، می سوخت. واقعاً هم اینگونه بود؛ چون همه آنها از خانواده های مستضعف و فقیر بودند و من نیز جوانی بودم که تمام آمال و آرزویم ورزش کشتی بود و اصلاً تصمیم به ازدواج نداشتم. البته باید بگویم که آن دختر، بسیار زیبا بود و هیچ نقطه منفی اخلاقی هم نداشت و ارادت او نسبت به من، از همه دخترها بیشتر بود؛ ولی کار را به جایی رسانده بود که صبرم لبریز شد. از روی دلسوزی نسبت به همه آنها، به خصوص آن دختر، در فشار روحی شدیدی قرار گرفتم؛ چون کاری نمی توانستم برای آنان انجام دهم. یک روز به طور ناگهانی حالت عجیبی در من ایجاد شد و کار را رها کرده و به رختکن کارگران رفتم. درب را به روی خودم بستم و آن قدر گریه کردم که داشتم هلاک می شدم. دست به دعا برداشتم و با خدای خود راز و نیاز نمودم که: ای خدای مهربان! تا یکی دو هفته دیگر تمام دخترهایی که در این بخش کار می کنند، خوشبخت شوند و شوهر کنند. این دعا و راز و نیاز را با تمام وجود با خدای خود گفتم و حدود نیم بیست دقیقه بعد، صورتم را شستم و به سر کارم برگشتم. خدا را شاهد می گیرم که همان طور هم شد و به زودی هر کدام از دخترها با سرمکانیک، سرپرست و دیگران و یا حتی بعضی ها نیز با افراد بیرون از کارخانه ازدواج نمودند و رفتند و به جای آنان، از کارگر مرد استفاده کردند.